Κι εκεί που κάθομαι ήσυχος ήσυχος
και ξεμαλλιάζω τις κούκλες της αδελφούλας μου
μπαίνει φουριόζα η γιαγιά στο δωμάτιο
μου, χωρίς να χτυπήσει φυσικά -τς!τς!- και βγάζει μια φωνή που ξεσηκώνει όλο το
οικοδομικό τετράγωνο στο πόδι: «τσιτσέκι μ!»
Για τους αδαείς η γιαγιά με μαλώνει! Εγώ
όμως ξέρω πως στην μυστική μας γλώσσα, τα Ποντιακά, η γιαγιά λέει πως είμαι το λουλούδι της! Κάτι που
δείχνει πολύ αγάπη και καθόλου μάλωμα.
Και η μαμά μετά τη διορθώνει στα νεοελληνικά
και με προσφωνεί «αγκαθοκότσανο!» που πάλι λουλούδι είναι ή κάτι σαν αυτό μα
που ουδόλως έχει σχέση με το γλυκό τσιτσέκι της γιαγιούλας μου κι εγώ σαφώς δεν
του δίνω καμιά σημασία γιατί ως γνωστόν οι μαμάδες γεννήθηκαν για να πετάνε
μπηχτές στις υπέροχες γιαγιάδες μας.
Αυτά είναι των μεγάλων ζητήματα κι ας τα
λύσουν μόνοι τους όσο εγώ αποτελειώνω και την άλλην κούκλα της αδελφούλας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου